17/08/2010 - 8 u 39 - AZ Diest

Na 2 jaar vruchteloos proberen, 2 miskramen en veel tranen, worden mama en papa
eindelijk beloond. Ze hadden bijna alle hoop opgegeven, maar hier ben ik dan eindelijk!!!
Het is liefde op het eerste gezicht, met een grote L, en ik kon niet beter vallen, ze zijn
allebei stapelgek op mij. Iedereen rondom mij smelt voor mijn lange donkere haren,
mijn lieve ogen en mijn guitige glimlach.

12/09/2010

Mama en papa organiseren mijn babyborrel in de tuin. Ze hebben een hondertal vrienden uitgenodigd om te vieren dat ik er ben. Ik ben de hele namiddag buiten en laat aan
iedereen zien hoe braaf ik wel kan zijn. Ik ben echt braaf, huil nauwelijks 's nachts,
slaap dadelijk goed en als er iets niet in orde is moet ik maar heel eventjes roepen,
een kleine kik, niet de moeite om te brullen want ik weet dat mama of papa binnen
de 10 seconden zullen arriveren.
Er is maar één ding dat mij aan het huilen krijgt en dat is stoppen met de auto voor een
rood licht, en dan kan zelfs Johnny Halliday het niet beter, ik kan het jullie verzekeren!
Dat doet mama en papa altijd lachen.

09/10/2010

Mijn Papy en Mamy vieren hun 60ste huwelijksverjaardag. Ik ben dol op feesten want dan is er altijd veel volk rondom mij, hihihi ...
Maar kijk, vier dagen later is mijn Papy stilletjes voor altijd heengegaan.

19/10/2010

Begrafenis van mijn Papy, en ik heb een klein beetje koorts, niks alarmerend, een lopend neusje, niet meer dan dat.

20/10/2010


Ik heb nog altijd een beetje koorts en ik hoest nu ook een beetje.
Mama, superbezorgd, beslist om toch maar naar de pediater te gaan omdat ik binnen
5 dagen mijn eerste vaccinatie moet krijgen.
In het AZ Diest beslissen ze om mij enkele dagen ginder te houden. Het zal waarschijnlijk het RSV virus zijn een beetje vroeger dan gewoonlijk op het seizoen.
Een beetje zuurstof bijgeven wanneer ik het nodig heb en binnen 4 of 5 dagen terug naar huis.

24/10/2010

Het is geen RSV-virus, maar ze weten niet wat dan wel. Er werden enkele culturen
genomen om te laten kweken maar we moeten wachten op het resultaat.
Vermits ik meer en meer hoest, beslissen ze in het AZ Diest om mij naar het UZ Leuven
over te brengen.
Omdat ik toch een infuus heb, mag mijn liefste mama eindelijk een nacht thuis gaan
slapen in haar bed en blijft mijn papa 's nachts bij mij.
Wij slapen niet door de talrijke hoestbuien en papa zet me elke keer recht om me te
helpen slijm op te hoesten. Hij praat langzaam tegen mij om mij gerust te stellen en geeft
me massa's kusjes.

25/10/2010

De dokters hebben een vermoeden dat het wel eens om kinkhoest zou kunnen gaan.
Mama en papa komen uit de lucht gevallen! Die ziekte bestaat toch niet meer!
Om zekerheid te hebben wordt er een cultuur afgenomen die 5 dagen moet kweken.
De medische staf beslist mij naar intensieve zorgen over te brengen om mij te helpen
ademen want dat wordt moeilijker en moeilijker, zelfs bijna onmogelijk, en mijn hartritme
komt in de buurt van 200/250 slagen per minuut, te veel, veel te veel!
Kortom, ik put mezelf met de minuut meer en meer uit en dat moet terug worden in orde
gebracht want op den duur riskeert mijn hart het te begeven.
Eerst shock voor mama en papa, de dokters hebben mij geïntubeerd en aangesloten aan een beademingstoestel, ik word ook in een licht slaap gehouden.
Ik adem nu terug normaal, 40 à 50 keer per minuut, en mijn hartslag zakt tot 120.
De foto's van de longen zien er niet goed uit, er blijft maar 15% intact, de rest is aangetast door de bacterie.
Antibiotica, pijnstillers, aérosols, continu zuurstof... dat zal de opmars van de ziekte
afremmen maar de veroorzaakte schade aan de longen moet mijn organisme zelf
proberen te herstellen.

De volgende dagen


worden een echte hel, mijn toestand gaat meer en meer achteruit.
Tweede shock voor mijn liefste mama en papa, ik heb een bloedtransfusie gekregen en
werd gekoppeld aan een kunstlong: mijn bloed wordt nu uit het lichaam gehaald, en daar
gefilterd en van zuurstof voorzien en daarna terug in mijn lichaam gepompt, dit alles
om mijn hart en longen zo veel mogelijk te ontlasten, zodat ze zouden kunnen rusten en herstellen.
De dokters gaan ook dialyse aansluiten op het systeem om de nieren te ontlasten want
die beginnen het ook te begeven.
Mijn toestand stabiliseert nu en dat gedurende enkele dagen, kritiek maar stabiel.

Alleen, er staat mij een heel zwaar en onzeker moment te wachten. De kunstlong kan
maar ongeveer 2 weken aangekoppeld blijven want anders is er een grote kans op allerlei complicaties. Dus moet die op een dag afgekoppeld worden en die dag zal ik terug
alleen moeten kunnen ademen ... anders ...

Het verdict is intussen gevallen : het is kinkhoest!

Mama en papa moedigen mij onafgebroken aan; ze blijven me keer op keer herhalen dat ze in mij geloven en hoeveel ze van mij houden.
Ik hoor hen maar ik kan hen alleen maar antwoorden door mijn vingertjes eventjes te
bewegen en in hun wijsvinger te knijpen want ze houden constant mijn handje vast.

4,5 en 6/11/2010

Mijn algemene toestand blijft kritiek maar stabiel, wat de dokters blijkbaar tevreden stelt.
De foto's van de 3 laatste dagen tonen een lichte verbetering van mijn longen.
Mijn Papa heeft me "The Power of Love" gezongen om me moed te geven en om me te zeggen hoeveel dat hij van mij houdt
Ik vecht wat ik kan en de ziekte verliest beetje bij beetje terrein.
Mama en papa huilen van geluk, het is bijna een euforie.

07/11/2011

Een eerste telefoontje van het ziekenhuis rond 3 uur 's nachts om te zeggen dat het terug
niet goed gaat en een tweede om 6 uur om te zeggen dat ik een bloedvergiftiging heb
gekregen en dat ik terug een volledige bloedtransfusie heb gehad.
Papa en mama mogen buiten de zeer stricte bezoekuren komen ... ik denk dat ze
begrepen hebben wat er aan de hand is.
Wanneer ze in het ziekenhuis aankomen legt de dokter hen uit dat het helemaal niet goed
gaat, dat ik al 5 keer meer antibiotica heb gekregen dan de normale dosis en dat mijn
toestand meer en meer achteruit gaat en dat ...... "we haar gaan verliezen".
Mama en papa schreeuwen "NEE!!!!" en blijven me zonder ophouden aanmoedigen, maar de dokter legt hen uit dat de situatie onomkeerbaar is, dat ik aan het einde van mijn
krachten ben gekomen en dat ze langzaam de machines gaan afkoppelen, behalve het
beademingstoestel zodat ik niet zou stikken.
Ze hebben mij in de armen van mama gelegd, met de rug naar de monitors, en langzaam
beginnen al de waarden naar beneden te gaan.
Mijn papa volgt ze seconde per seconde, tot ze allemaal op nul staan, en dan.... is het
voorbij !!!

Liefste mama, liefste papa, ik ga weg maar ik verlaat jullie niet, ik hou van jullie!!

Lore

tweet